Kolejny wyskok na północ. Tym razem w celu odnalezienia cmentarza żydowskiego w Zakroczymiu. Na mapach z lat 20-tych ubiegłego wieku widać, że jest to duży cmentarz. Ale przejeżdżając parokrotnie przez Zakroczym nigdy nie widziałem żadnych informacji. Tak samo jeżdżąc ulicą Parową Okólną, nic nie widziałem, a przy niej właśnie ten cmentarz się znajduje. Teraz jechałem z zaznaczoną na mapach lokalizacją. GPS-ie prowadź!
Wyjazd z Warszawy nigdy nie jest szybki ani łatwy. Dzisiaj przy pięknej pogodzie tłumy rowerzystów i spacerowiczów. Nie takie jak w lecie, ale jednak utrudniające szybkie poruszanie. Wszędzie jesień. Jeszcze złota. W drodze do Łomianek zahaczyłem o pałac Brühla na Młocinach. Prywatny, niedostępny i chyb jeszcze nie zamieszkały. To był osiemnasty kilometr i jeszcze Warszawa.
W Czosnowie, zamiast pojechać, jak zwykle prosto wjechałem w ulicę Rolniczą i Strażacką. Warto było. Droga wzdłuż wału wiślanego. Ruch mały. Daleko od głównej drogi. W Modlinie zamiast drogą rowerową do Zakroczymia pojechałem zielonym szlakiem pieszym. Wiem, że nie wolno. Ale warto. Tutaj zrobiłem kilka zdjęć ruin spichlerza. Innym powodem wyboru tej drogi była możliwość dojechania nią do samego Zakroczymia. Po przejeździe pod mostem trasy S7 znalazłem się w Utracie ze stromym podjazdem na skarpę Wiślaną. Stąd już było blisko do celu, czyli ulicy Okólnej Parowej. Ulica rzeczywiście biegnie parowami i się zapętla. Cmentarz nie jest oznakowany. Nie ma na nim nagrobków. Nie wiem, czy miejscowi wiedzą, ale powinni, dawno by tutaj postawili domy.
Powrót już drogami utwardzonymi. Tym razem po wschodniej stronie Wisły. Ciemności dopadły mnie w Rajszewie. Przejazd przez ponad 3 km lasu do Jabłonny nie był wielkim problemem, ale doświadczyłem utrudnienia wynikającego z lokalizacji drogi rowerowej. Biegnie ona obok jezdni, ale często niżej niż jeżdżą samochody. Nawet gdy jadą na światłach mijania, oślepiają. Po zmianie czasu na zimowy dzień zrobił się strasznie krótki.
